Ανακριβής η παρουσίαση του καρκίνου στις κινηματογραφικές ταινίες

Η παρουσίαση του καρκίνου στις κινηματογραφικές ταινίες συνήθως απέχει πολύ από την πραγματικότητα, αποφαίνεται ανάλυση 75 ταινιών στις οποίες εις εκ των πρωταγωνιστών είχε καρκίνο, σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο Συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Ιατρικής Ογκολογίας, στην Πράγα.

Όπως υποστήριξε ο Δρ Λουτσιάνο Ντε Φιόρε από το Πανεπιστήμιο Σαπιένζα στη Ρώμη, οι καρκινοπαθείς στις ταινίες τείνουν να είναι νεαροί σε ηλικία που υποφέρουν από σπάνιες μορφές καρκίνου, όπως όγκους στον εγκέφαλο και λεμφώματα.

«Αν και ο καρκίνος του μαστού έχει πολύ μεγάλη επίπτωση στις γυναίκες, σπάνια παρουσιάζεται στις κινηματογραφικές ιστορίες», σημείωσε ο Δρ Ντε Φιόρε.

Επίσης, ο πάσχων ήρωας συνήθως υποκύπτει, όπως προκύπτει από το 63% των ταινιών που μελετήθηκαν.

«Ο θάνατος είναι κατά κάποιον τρόπο χρήσιμος στο αποτέλεσμα της σεναριακής πλοκής. Το πρότυπο αυτό είναι τόσο ισχυρό που εμμένει παρά την πραγματική πρόοδο των θεραπειών», τονίζει ο ερευνητής.

Ο Δρ Ντε Φιόρε και οι συνεργάτες του μελέτησαν 75 ταινίες που είχαν γυριστεί τα τελευταία 70 χρόνια σε 13 χώρες. Στη λίστα περιλαμβάνονταν ταινίες όπως «Ένας μικρός παράδεισος» (2011) όπου η Κέιτ Χάντσον πάσχει από ανίατη νόσο.

Οι επιστήμονες συνεκτίμησαν και τη διαθεσιμότητα των αντικαρκινικών θεραπειών κατά την περίοδο κυκλοφορίας των ταινιών και πόσο διέφεραν από τις σημερινές.

Σαράντα εκ των νοσούντων χαρακτήρων ήταν γυναίκες και οι άλλοι 35 άνδρες, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές ανώτερης κοινωνικής τάξης ή ανώτερης μέσης τάξης. Στις 21 ταινίες δεν αναφερόταν η μορφή καρκίνου του πρωταγωνιστή.

Σύμφωνα με τα δεδομένα, ο πραγματικός κίνδυνος καρκίνου αυξάνεται με την ηλικία, ο καρκίνος είναι συχνότερος στους άνδρες παρά στις γυναίκες και οι άνθρωποι με χαμηλό εισόδημα είναι πιθανότερο να διαγνωστούν με τελικού σταδίου καρκίνους.

Η παρουσίαση των συμπτωμάτων του καρκίνου, των διαγνωστικών εξετάσεων και των θεραπειών πάντως ανταποκρίνονταν περισσότερο στην πραγματικότητα, διαπίστωσαν οι ερευνητές. Τα διαγνωστικά τεστ αναφέρονταν στο 65% των ταινιών και τα συμπτώματα στο 72%. Η χημειοθεραπεία ήταν η συχνότερη αναφερόμενη θεραπεία. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό εμφανίζονταν στο 77% των ταινιών.

Παρά τις ανακρίβειες, οι ταινίες μπορούν να ενισχύσουν τη γνώση για τον καρκίνο, σημειώνουν οι ερευνητές. «Χρησιμοποιώντας τον κινηματογράφο μπορούμε να δείξουμε αλήθειες για τον καρκίνο και έτσι να ενισχύσουμε την ευαισθησία του κοινού και να μάθουν όλοι πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η ασθένεια, αλλά και ποιες νέες θεραπείες υπάρχουν», σημειώνει ο Δρ Ντε Φιόρε.