Παρόν και μετά την ενηλικίωση το σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας

Σχεδόν ένα τρίτο των παιδιών που διαγιγνώσκονται με σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, συνεχίζει να πάσχει και μετά την ενηλικίωση, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο Pediatrics.

Σχεδόν το 29% όσων είχαν διαγνωστεί με σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας ως παιδιά εξακολουθούσαν να πάσχουν και λίγο πριν από τα 30 τους.

Οι ερευνητές του Νοσοκομείου Παίδων της Βοστόνης, με επικεφαλής τον Δρ Γουίλιαμ Μπαρμπαρέσι, διαπίστωσαν επίσης ότι τα άτομα αυτά είχαν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν και άλλες ψυχικές διαταραχές, όπως γενικευμένη αγχώδη διαταραχή ή κατάθλιψη και να αυτοκτονήσουν.

«Είχαν σαφή συμπτώματα που συνέχισαν να συνάδουν με εκείνη τη διάγνωση. Αλλά αυτό από μόνο του είναι ένα πεδίο δυσκολίας και αντιπαράθεσης», εξηγεί ο Δρ Μπαρμπαρέσι.

Το σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας, η συχνότερη νευροαναπτυξιακή πάθηση, πλήττει το 3% – 7% των μαθητών στις ΗΠΑ, σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και την Πρόληψης Νοσημάτων (CDC) και συναντάται περισσότερο στα αγόρια παρά στα κορίτσια.

Τα παιδιά που πάσχουν από το σύνδρομο δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, συχνά ξεχνούν, είναι νευρικά, ενώ αποσπάται η προσοχή τους ευκολότερα, σε βαθμό που αυτό δημιουργεί προβλήματα στο σχολείο, στο σπίτι και με τους φίλους τους.

Για τις ανάγκες της έρευνας, την οποία ο Δρ Μπαρμπαρέσι ξεκίνησε ενώ βρισκόταν στην Κλινική Μάγιο στο Ρότσεστερ της Μινεσότας, οι ερευνητές παρακολούθησαν 5.718 ανθρώπους που γεννήθηκαν σε εκείνη την περιοχή στο διάστημα 1976-1982.
Από αυτούς, 387 είχαν διαγνωστεί με ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα ως παιδιά κι είχαν παράσχει στους ερευνητές πρόσβαση στον ιατρικό τους φάκελο.

Ο Δρ Μπαρμπαρέσι και οι συνεργάτες του στη συνέχεια κάλεσαν όσους συμμετείχαν για επαναξιολόγηση όταν ήταν πια 29 ετών. Συνολικά, 232 από τους συμμετέχοντες που ως παιδιά είχαν διαγνωστεί με ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα συμφώνησαν να λάβουν μέρος και οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι 68 (περίπου το 29%) είχαν ακόμη συμπτώματα της πάθησης.

Αλλά ακόμη κι εκείνοι που είχαν διαγνωστεί ως παιδιά με το σύνδρομο, αλλά ως ενήλικες δεν είχαν συμπτώματα, είχαν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από τουλάχιστον μία άλλη ψυχιατρική πάθηση πλην της ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, με τουλάχιστον το 57% από αυτούς να έχουν προβλήματα όπως αλκοολισμό ή χρήση άλλων ουσιών, κατάθλιψη ή γενικευμένη αγχώδη διαταραχή.

Εκείνοι που είχαν διαγνωστεί με ελλειμματική προσοχή και υπερκινητικότητα είχαν επίσης περισσότερες πιθανότητες να αυτοκτονήσουν.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τρεις από τους 387 συμμετέχοντες με παιδικό σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας είχαν αυτοκτονήσει, σε σχέση με μόλις 7 από τους 4.946 συμμετέχοντες χωρίς το σύνδρομο.

«Η παρατήρηση για την αυτοκτονία είναι νέα. Είχε αναφερθεί σε μία άλλη έρευνα, αλλά στην παρούσα το δείγμα ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να έχει βαρύνουσα σημασία», σημειώνει η Μαίρη Σολάντο, διευθύντρια του Κέντρου Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας στο Νοσοκομείο «Όρος Σινά» της Ιατρικής Σχολής «Icahn» της Νέας Υόρκης.

Οι συγγραφείς της έρευνας προειδοποιούν ότι τα ευρήματά τους μπορεί να μην αφορούν παιδιά σε ολόκληρη την αμερικανική επικράτεια, γιατί εκείνοι που συμμετείχαν προέρχονταν από κυρίως λευκές, μεσοαστικές οικογένειες μίας περιοχής της Μινεσότας.

«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που είχαν ελλειμματικής προσοχή και υπερκινητικότητα και έμαθαν να ζουν με αυτό και να το αντιμετωπίζουν. Αλλά για να συμβεί αυτό, είναι σημαντικό να γίνει όσο πιο έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία», υπογραμμίζει η Δρ Σολάντο.