Αμέσως μετά τη χρήση ινσουλίνης μπορούν να φάνε οι πάσχοντες από διαβήτη

Οι πάσχοντες από διαβήτη τύπου ΙΙ συνήθως πρέπει να περιμένουν λίγο μετά τη χρήση της ινσουλίνης για να δράσει η ουσία στον οργανισμό και μετά να φάνε, αλλά νέα γερμανική μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αυτή η αναμονή δεν είναι απαραίτητη.

Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού εντύπου Diabetes Care, ερευνητές της Πανεπιστημιακής Κλινικής Γίνα με επικεφαλής την Δρ Νικολ Μιουλερ μελέτησαν ομάδα περίπου 100 διαβητικών και διαπίστωσαν ότι τα επίπεδα του σακχάρου στο αίμα παραμένουν σταθερά ανεξαρτήτως του αν οι συμμετέχοντες είχαν αφήσει να περάσουν 20 με 30 λεπτά από την χρήση της ινσουλίνης για να φάνε. Επίσης οι ασθενείς προτιμούσαν να μπορούν να φάνε αμέσως μετά τη χρήση της ινσουλίνης.

Η ινσουλίνη δίνει στη γλυκόζη πρόσβαση στα κύτταρα ώστε να χρησιμοποιηθούν ως «καύσιμο». Αλλά στους πάσχοντες από διαβήτη τύπου ΙΙ τα κύτταρα είναι ανθεκτικά στην ινσουλίνη ή ο οργανισμός δεν παράγει αρκετή ινσουλίνη, και έτσι η γλυκόζη παραμένει στην αιματική ροή με πιθανό το ενδεχόμενο της επικίνδυνης αύξησης των επιπέδων της.

Η ενέσιμη ινσουλίνη για διαβητικούς είναι πλέον διαθέσιμη και σε μορφή άμεσης δράσης, αλλά η τιμή της είναι ακριβή και οι περισσότεροι πάσχοντες προτιμούν τη χρήση της ανθρώπινης ινσουλίνης, η οποία απαιτεί κάποιον χρόνο για να δράσει εντός του οργανισμού. Οι γιατροί λοιπόν συστήσουν πολλές φορές στους ασθενείς να αφήνουν να περάσει λίγη ώρα από τη χρήση της ινσουλίνης μέχρι να φάνε, ώστε να προληφθούν τυχόν επεισόδια υπεργλυκαιμίας.

Οι Γερμανοί όμως ερευνητές δεν θεωρούν απαραίτητη την αναμονή και έτσι η Δρ Μιουλερ και οι συνεργάτες χώρισαν με τυχαία επιλογή τους ασθενείς σε δύο ομάδες.

Για τέσσερις εβδομάδες, η πρώτη ομάδα των 49 ατόμων περίμεναν 20 λεπτά για να φάνε αφού είχαν κάνει χρήση ινσουλίνης. Στην συνέχεια άλλαξαν ομάδα και έτρωγαν αμέσως μετά τη χρήση, επίσης για τέσσερις εβδομάδες. Η δεύτερη ομάδα των 48 ατόμων έκανε το ίδιο πρόγραμμα αλλά με την αντίθετη σειρά.

Με αιματολογικές εξετάσεις οι ερευνητές κατέγραφαν τα επίπεδα της γλυκόζης και διαπίστωσαν ότι όλοι οι συμμετέχοντες είχαν γενικά υψηλότερα του ιδανικού επίπεδα σακχάρου του αίματος αλλά η διαφορά μεταξύ των δύο διαστημάτων που περίμεναν ή όχι για να φάνε μετά την ένεση ινσουλίνης ήταν 0,08%.

Οι συμμετέχοντες ανέφεραν επίσης τον ίδιο περίπου αριθμό επεισοδίων υπεργλυκαιμίας μεταξύ των δύο χρονικών διαστημάτων, και το 87% δήλωσε ότι προτιμούσε να φάει αμέσως.